Nie ma uniwersalnego rozwiązania dla wszystkich inspekcji w podczerwieni za pomocą kamery termowizyjnej. Należy dopasować metodę do rodzaju kontrolowanego sprzętu i wymaganego poziomu szczegółowości. Istnieją natomiast trzy typowe metody, które obejmują znakomita większość sytuacji, w których można się znaleźć: termografia bazowa, termografia z trendem termicznym a także termografia porównawcza.
Termografia bazowa. Termografia bazowa to bardzo dobre miejsce na rozpoczęcie pracy w niemal każdym zastosowaniu. Po pierwsze, skanuje się urządzenie podczas pierwszego uruchomienia albo później w cyklu życia, gdy działa ono tak, jak powinno, a następnie używa się to jako punkt odniesienia dla przyszłych testom. Niezależnie od tego, czy porównuje się obrazy termiczne z kamery w terenie, czy na komputerze za pomocą oprogramowania, takie podejście bazowe toruje drogę do wykrycia anomalii później. Termografia z trendem termicznym. Po ustaleniu linii podstawowej, można użyć termograficznych badań trendów do porównania rozkładu temperatury w tych samych komponentach w czasie. Może to pomóc w wykryciu spadku wydajności w czasie, dzięki czemu można zaplanować konserwację w czasie przestoju, zanim sprzęt zaplanuje ją za nas. Termowizyjny przegląd jest wówczas dokładniejszy. Termografia porównawcza. Jak można się spodziewać, oznacza to skanowanie podobnych elementów kamerą termowizyjną w podobnych warunkach i porównywanie wyników. Termowizja opiera się na założeniu, że podobne albo identyczne komponenty, poddane podobnym obciążeniom, będą miały podobne profile temperaturowe. Gdy mamy trzy albo więcej komponentów, relatywnie łatwo jest wychwycić anomalię. Proste, prawda? Cóż, w większości. Jest jeszcze jeden poziom złożoności, który trzeba wziąć pod uwagę: w zależności od porównywanych komponentów, rzeczywista różnica temperatur, którą można uznać za anomalię, będzie się różnić.
Sprawdź również informacje na stronie: wyciek.
